Hai allemaal die mee leest daar was ik weer.

Mijn 3e dag als Aupair begint vandaag en ik ben deze week nog niet aan het werk maar nog steeds even aan het uitrusten en aan het wennen. Erg fijn dat ik tijd voor mezelf krijg maar het zet me ook erg aan het denken.

Ik ben erg emotioneel en denk alleen maar aan thuis en hoe mijn leventje daar was. Gister barste ik in tranen uit toen ik mijn koffer aan het uitpakken was de wasgeur van thuis deed mn hart breken god wat mis ik thuis. Julie (de moeder van het gezin) zag dat ik me niet op mn gemak voelde en trooste me daar waar ze kon. We hebben een goed gesprek gehad maar ik had gister nog niet het idee waar mijn traanbuien vandaan kwamen en kon niet echt een reden vinden dus waarom ik huilde.

Gelukkig is een oud klasgenootje van mij (Roos) ook als Aupair aan het werk in Sydney en hebben we even gefacetimed. Dit gaf me een erg fijn gevoel want dan kan je even praten met iemand die je kent, iemand die niet 10000000 km bij je vandaan is en die in hetzelfde schuitje als jij zit. Roos dacht dat ik me misschien wel zo kut voelde omdat ik nog niet echt een ritme hier had opgebouwd en ik nog niet echt wist wat de familie van mij verwachte. Ik dacht zelf dat het daar ook wel aan kon liggen en heb daarom Julie gevraagd wat zij verwachten dat ik ga doen. Mijn taak is om de kinderen s’ochtends van 06:30 tot ongeveer 09:30 help met klaarmaken voor school, checken of het huiswerk gedaan is en hun help met de lunchpakketjes. Na dat ze naar school zijn gegaan heb je tijd voor jezelf en er wordt verwacht dat je er weer voor de kinderen bent tussen 15:00 en 18:00.

De kinderen en hun ouders hebben allemaal een druk schema en ze zitten nooit even stil in huis behalve als ze aan het avondeten zijn. Dit is voor mij erg frustrerend omdat bij mij thuis altijd er wel iemand is waar je even mee kletst of waar je even mee wat drinkt en de dag doorneemt. Ook S’avonds dronken we altijd een glaasje drinken op de bank met wat lekkers en keken een filmpje of gewoon tv. Het ritme hier en hun routine is totaal anders als thuis en ik kan me er zelf nog niet een draai in geven. Wanneer de kinderen thuis komen drinken we een kop thee maar veel tijd om wat samen te ondernemen hebben ze niet omdat ze elke dag wel iets doen (zwemtraining, hockey, muziekles, dansles).

Gisteren voelde ik me dus zo droevig en wist ik niet waar het vandaan kwam ik was als maar aan het huilen en foto’s aan het bekijken die mijn familie en vrienden in een mapje mee hebben gegeven. Ik weet wat iedereen nu denkt je moet juist afleiding zoeken en niet de dingen opzoeken die je eigenlijks zo mist maar ik kon niet anders ik dacht alleen maar aan thuis thuis thuis. Na het video gesprek met Roos was ik alweer wat bekomen en kon ik weer een normaal gesprek voeren zonder gelijk in tranen uit te barste. Toen de kinderen weer thuis kwamen van school hebben we samen een kop thee gedronken en Vivi (de jongste) wou wel met mij mee een blokje om lopen om even mijn hoofd leeg te maken, Maddie was een beetje lui en moe en had geen zin om een blok om te gaan. Nadat ik met Vivi bij het strand ben geweest en eindelijk even uit die thuissleur van het drukke gezin weg was voelde ik me opzich wel op mn gemak. De omgeving is super mooi en daar doe je het ook een beetje voor. Toen we terug kwamen had Julie een probleem met de software in haar computer, dit was een erg groot probleem omdat Julie fotograaf is en vanuit thuis achter de computer werkt. Ze had een deadline staan die deze week sowieso af moet! Hierdoor was Julie een beetje gestresst en ben ik samen met de oma (die naast het gezin woont) mee gegaan om de meiden naar zwemles en gitaarles te brengen. Beide een halfuurtje en het was voor mij ook wel even fijn om wat praat met een ouder iemand te hebben. Oma was erg geinteresseerd in mijn leven in Friesland en samen hebben we de wereld uitgepraat. Ze vroeg of ik aan tafel wou schuiven met alle neven&nichten van Julie om die dan ook beter te leren kennen. Omdat ik mie die dag niet echt helemaal top voelde heb ik voorgesteld om dit later eens te doen, de neven en nichten eten elke dinsdagavond bij oma en opa. Dus hier kan ik eventueel volgende week ook nog heen. Rond 18:30 kwam Blair ook weer thuis van het werk en was het even een drukke boel in huis. Maddie was vorige week jarig en kreek nog een cadeau van haar neef Jake. Samen met Jake, Julie en Blair heb ik een drankje gedronken en we hadden wat hapjes op tafel die al snel opwaren door de meiden haha. Ik vond het erg fijn dat er toen wat meer praat in huis was en dat er gelachen werd hierdoor vergat ik even hoe ik mezelf voelde en kon ik weer normaal praten zonder tegen het janken aan te zitten. Na het diner heb ik de meiden naar bed gebracht en hebben ze beide een verhaaltje voor gelezen aan mij. Spelling is erg belangrijk en ook op school hebben ze veel spelling toetsen dus konden ze s’avond op mij een beetje oefenen. Rond 21:00 uur lagen ze beide zowat in een slaaproes en heb ik er voor gekozen om zelf ook maar op bed te gaan.

Het voordeel is dan dat ik met het thuisfront contact kan hebben omdat het daar 8 uren eerder is. Kevin was bezig met een renofatie in de slaapkamer en ik was erg benieuwd naar hoe zijn dag er uit zag en wat die allemaal al had gedaan. Het viel me dus gister al steeds meer op wanneer ik aan thuis dacht en dacht aan wat hun aan t doen waren en als ik even met ze kon praten dat ik dat juist zo erg mis hier en daarom niet echt mij zelf kan zijn. Na het gesprek ben ik gaan slapen en werd ik om 06:00 vanochtend helaas alweer wakker.

Ik droom naar ik heb buikpijn en mijn hart steekt en bonst als een gek. Ik had dit echt nog nooit eerder mee gemaakt, en begon te denken. Is Aupair wel echt wat ik wil zijn ? Kan ik het hier 6 maanden vol houden? Kan ik hier zijn terwijl kerstmis en oud en nieuw er aan komt en ik hier alleen ben omdat de familie op vakantie is. Kevin was nog wakker en begon me te appen. Gelukkig was hij wakker anders was het net zo gegaan als gisterochtend en had het misschien wel weer geduurd tot een uur of 16:00 voordat ik gekalmeerd was. We hebben het er samen over gehad en ik zit met erg dubbele gedachten in mijn hoofd. Ik wil het graag de tijd geven die nodig is om over mijn heimwee heen te komen maar aan de andere kant ik wil er niet aan gaan leiden. Ik wil er niet ziek van zijn en elke ochtend opstaan als een emotioneel wrak omdat ik thuis zo mis. Dromen moet je volgen en niet kapot maken en als dit Aupair gebeuren toch niet mijn droom was moest ik er nu eerlijk over zijn en over gaan nadenken. Misschien ben ik wel te hard voor mezelf geweest ik wou inderdaad een nieuw avontuur maar Laura waarom in vredesnaam gelijk de andere kant van de wereld. Wanneer mensen aan mij vragen waarom ik besloot om Aupair te worden heb ik daar geen eens een antwoord op. Ik wou er even tussen uit en dacht dat dit mij goed zou doen. Het is niet zo dat ik deze familie totaal niet leuk vind nee echt niet. Ze zijn zo lief en proberen er alles aan te doen om het mij hier naar de zin te maken, maar tot nu toe ben ik niet mezelf kan ik me draai niet vinden en voel ik me hartstikke leeg.

Ik wil graag eerst een gesprek met mijn moeder aangaan en kijken wat zij me voor tips kan geven. Ik ben totaal geen persoon die gauw opgeeft en ben altijd een doorzetter. Me moeder zei ook altijd wanneer ik een kut dag had ; Lau het duurt maar 24 uur morgen een nieuwe dag, nieuwe kansen, beter weer weet ik het en dan was ik altijd blij dat de dag dan weer voorbij is. Nu als ik s’avonds in bed lig denk ik hetzelfde .. een kut dag heeft 24 uur maar dit moet toch niet zo zijn dat ik dit elke dag voel en dat ik elke ochtend huilend wakker wordt omdat ik mijn thuis en familie zo mis?

Ik vind het ook erg zonde om nu al op te geven. Je hebt er zoveel tijd en energie en geld in gestoken dan geef je niet zomaar op. Maar geld maakt niet gelukkig en geld komt wel weer .. ik ben erg in een dubio wat ik nu wil. Aupair leek me een super ervaring en in een vreemd land leek me ook echt een uitdaging. Mijn Engels verbeteren en meer individueel zijn, maar misschien ben ik wel wat te hard voor mezelf geweest en had ik dit beter niet kunnen doen.

Ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken in dingen hier om thuis te vergeten en te wennen aan deze druk werkende familie. We zouden vanmiddag om een bankpas en simkaart uit maar misschien kan dat beter even wachten. Ik zal een brief schrijven zodat ik deze voor kan lezen aan Julie en mijn gevoelens wat beter kan uiten. Ze doet zo haar best om het mij hier naar de zin te maken maar heimwee overheerst mij en het vreet me op. Ik wil er niet onder leiden ik wil de Laura zijn en wezen die ik altijd was spontaan, vrolijk, vindingrijk, enthiousast.

Mensen zullen wel denken jeetje die is er nog maar net geef het de tijd ja zo denk ik zelf ook maar ik kan geen masker opzetten 6 maanden. Hierdoor maak ik mezelf dood ongelukkig. Verhalen van andere Aupairs lezen doen me erg goed, hoe hun met heimwee omgaan en of hun hetzelfde gedacht hebben als mij om er mee te stoppen. Nogmaals tips en reacties zijn zeker welkom en doen me goed om te lezen.

Ik hou jullie op de hoogte,

Liefs x Laura